Rodzina, by była trwała, wymaga jednak wysiłku. Konkretnej pracy, którą trzeba wykonać, czasem rezygnując ze swoich planów. Tych zawodowych również. Choć to jest często niezrozumiałe dla tych, którzy chcieliby narzucić jeden model: kobiety w pracy zawodowej i dzieci u opiekunek lub w żłobkach. Czy dziś naprawdę trzeba jednak pędzić? Pędzić, żeby..? Żeby zapomnieć? O czym? O tęsknocie za rodziną?  A może ten pędzący pozór życia, ukształtowany przez współczesną kulturę samotności, okrada dziś młodych ludzi z poczucia prawdziwie pełnego życia? Bo kiedy człowiek osiąga najbardziej swą pełnię? Czy nie wówczas właśnie, kiedy po pewnym etapie życia ukierunkowanego na własne potrzeby, w końcu dostrzega pragnienia innych i bezinteresownie zaczyna „służyć”? Prawdziwa miłość jest bezinteresowna. Odkrycie tej perspektywy może zaskoczyć wielu. Także tych, którzy żyją w rodzinach.

Rodzina jest idealnym miejscem leczącym z pragmatyzmu. A to dziś dość promowana postawa: robić to, co będzie mi się opłacało. Niestety, nie w rodzinie. Czy opłaca mi się zastąpić żonę podczas nocnego czuwania przy dziecku, przecież będę niewyspany? A może opłaca się po raz kolejny „marnować czas” na wspólną rodzinną planszówkę zamiast odpisać na zaległe maile? Znowu ja mam wypakować zmywarkę..? Znowu, znowu, znowu… Szczęścia w rodzinie nie da się zbudować na pragmatyzmie. Prędzej czy później tak zbudowany system domowy będzie musiał poważnie się zachwiać. Tylko miłość może go uratować. Dawanie czegoś z siebie dla wspólnoty, bez oczekiwania zapłaty. To proste i jednocześnie… bardzo trudne. A gdzie samorealizacja? W rodzinie również w kategoriach „my”, a nie wyłącznie „ja”.

Rodzina jest też idealnym miejscem, by przestać udawać, ale być po prostu tym, kim się jest: mężem, żoną, ojcem, matką, dzieckiem. Te zadania pełnione od wieków prawdziwie ubogacały całe społeczeństwa i dawały nadzieję, poczucie bezpieczeństwa, szczęście. Nic się nie zmieniło dzisiaj. Może tylko podejście niektórych, którzy zaczęli wierzyć, że można zastąpić czymkolwiek tę sprawdzoną receptę na szczęście.

Rodzina jest wpisana w nasze ludzkie powołanie, a jej wartość jest bezcenna i dla każdego z nas z osobna, i dla całego społeczeństwa. Od jej kondycji, istnienia zależy przyszłość kolejnych pokoleń. Szczerze, więc polecam!

Autorka jest z wykształcenia farmaceutką, a także absolwentką Podyplomowego Studium Rodziny w Poznaniu. Współinicjatorką i jedną z koordynatorek akcji Twoje Dziecko – Wielka Sprawa. Ma pięcioro dzieci.

Zdjęcie ilustracyjne/Pixabay.com