Zmarł Jan Ptaszyn Wróblewski, legenda polskiego jazzu, kompozytor i radiowiec

Jan Ptaszyn Wróblewski nie żyje dokumentacja W Warszawie zmarł Jan „Ptaszyn” Wróblewski, legenda polskiego jazzu, saksofonista tenorowy i barytonowy, a także radiowiec, dziennikarz muzyczny, aranżer, kompozytor oraz krytyk. Miał 88 lat. Na polskiej scenie muzycznej był ponad 65 lat. Od 1970 roku prowadził w Programie Trzecim Polskiego Radia cotygodniowy magazyn „Trzy Kwadranse Jazzu” – prawdopodobnie najstarszą na świecie audycję radiową poświęcona temu gatunkowi muzyki. Ponad pół wieku zajmował się też działalnością pedagogiczną poprzez prowadzenie warsztatów dla młodych jazzmanów. Od wielu lat współtworzył festiwal Bielska Zadymka Jazzowa. Wydał ponad 30 własnych płyt, a w nagraniu kilkudziesięciu innych brał udział. Debiutował w 1956 roku w formacji Krzysztofa Komedy. Działał w takich pionierskich formacjach jazzowych, jak: Jazz Believers, Kwintet Andrzeja Kurylewicza, Polish Jazz Quartet czy Kwartet Jana Ptaszyna Wróblewskiego. Komponował też muzykę filmową, do obrazów: „Pan Anatol szuka miliona” i „Niech żyje miłość”, oraz liczne piosenki, w tym popularne: „Kolega Maj”, „Dom w malwy malowany”. Jego dwie kompozycje – „Zielono mi” do słów Agnieszki Osieckiej oraz „Żyj kolorowo” z tekstem Wojciecha Młynarskiego – wygrały festiwal w Opolu. Pod kierownictwem Jana Ptaszyna Wróblewskiego w latach 1968-1978 działało Studio Jazzowe Polskiego Radia, do którego muzyk zapraszał najwybitniejszych przedstawicieli rodzimej sceny jazzowej. Byli to między innymi: Krzysztof Komeda, Zbigniew Namysłowski, Wojciech Karolak i Włodzimierz Nahorny. Studio występowało na festiwalach w kraju i za granicą – w Norwegii, Szwecji, Finlandii, w Niemczech i na Węgrzech. Dla Polskiego Radia Studio zarejestrowało 187 utworów. W 2020 roku ukazał się premierowy, pięciopłytowy album wydany przez Polskie Radio, zawierający dorobek Studia Jazzowego Polskiego Radia oraz późniejsze nagrania Jana Ptaszyna Wróblewskiego. Jan Ptaszyn Wróblewski jest laureatem prestiżowych nagród. Otrzymał Złoty Mikrofon Polskiego Radia, nagrodę Złotego Fryderyka za całokształt twórczości artystycznej oraz Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. W 2016 roku odebrał statuetkę Koryfeusz Muzyki Polskiej w kategorii Nagroda Honorowa. W 2019 roku został wyróżniony Nagrodą Mediów Publicznych w kategorii Muzyka. Honorowy obywatel Kalisza, Zamościa i Bielska-Białej. W 2023 roku otrzymał tytuł Doktora honoris causa Akademii Muzycznej im. Karola Lipińskiego we Wrocławiu. (więcej) Urodził się 27 marca 1936 roku w Kaliszu. Ukończył studia na wydziale Mechanizacji Rolnictwa Politechniki Poznańskiej, a także Państwową Wyższą Szkołę Muzyczną w Krakowie. Karierę muzyczną rozpoczął w 1954 roku, prowadził studenckie zespoły taneczne w Poznaniu, w których grał na fortepianie i klarnecie. Za profesjonalny debiut na scenie jazzowej Ptaszyn Wróblewski uznawał występ na 1. Festiwalu Jazzowym w Sopocie w 1956 roku z legendarnym Sekstetem Komedy. Pozostał w tym zespole do końca jego istnienia, czyli do końca 1957-go. Na początku 1958 Ptaszyn wszedł w skład supergrupy Jazz Believers, a wkrótce został wybrany jako reprezentant Polski do International Newport Band, z którym wziął udział w Festiwalu w Newport. Orkiestra gościnnie występowała z Louisem Armstrongiem, brała udział w programach telewizyjnych, a także koncertowała w Holandii i Belgii. Jan Ptaszyn Wróblewski współpracował z radiowymi orkiestrami Edwarda Czernego, Andrzeja Kurylewicza i z zespołem Stusdio M-2 prowadzonym przez Bogusława Klimczuka. Współpraca z Willisem Conoverem, popularyzatorem jazzu w Radio Music USA, zaowocowała powstaniem w 1970 roku audycji „Trzy kwadranse jazzu”. Jako aranżer i kompozytor, od lat 60. do 80. Ptaszyn Wróblewski współpracował też z orkiestrą flamandzkiego radia w Brukseli (BRT Orchestra) dowodzoną przez Etienne Verschuerena. Ptaszyn Wróblewski jest autorem wielu utworów symfonicznych, między innymi w 1975 roku premierę w Filharmonii Narodowej miał jego „Wariant warszawski”, na wielką orkiestrę symfoniczną i kwartet jazzowy, w którym zasiadali Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Bronisław Suchanek i Czesław Bartkowski. W 2000 roku powstała „Altissimonica” na improwizujący saksofon altowy i orkiestrę symfoniczną. 40-minutowy koncert był później wielokrotnie wykonywany, a w 2004 roku Polska Orkiestra Radiowa dokonała nagrania płytowego. Jan Ptaszyn Wróblewski otrzymał nagrodę „Złotego Saksofonu”, Nagrodę im. Mateusza Święcickiego oraz honorową „Złotą Tarkę”. Dostał Paszport Polityki za 2016 roku jako Kreator Kultury. W 2006 roku ukazała się książka „Globtroter” o Janie Ptaszynie Wróblewskim, autorstwa Jacka Wróblewskiego, syna artysty. Informacyjna Agencja Radiowa/IAR/E.Porycka/dok.