Oczywiście w naszym domu na razie wciąż lepiej wychodzi nauka wchodzenia w konflikty niż ich rozwiązywania. Bo ciągle ktoś kogoś szturcha, ktoś odzywa się w nieodpowiednim momencie albo zadaje niewłaściwe pytania. Wchodzi do pokoju, zajmuje łazienkę, rzuca klockami i budzi resztę rodziny, głośno otwierając drzwi. Ale trudno. Musimy znosić się nawzajem, sterując tym znoszeniem tak, by oprócz tego było nam razem dobrze.

Dlatego właśnie takie chwile jak ta nad wspólną grą są cenne. Trzeba je wyłapać, wydobyć na światło i głośno pochwalić. Wzmocnić i zapamiętać. Żeby było do czego wracać i odwoływać się, gdy komuś zabraknie cierpliwości: „A pamiętasz, jak było miło, gdy raz z bratem zagrałeś w Tryktrak na warunkach pokojowych?”…

Zresztą obserwowanie relacji między dziećmi samo w sobie jest fascynujące. Bo oprócz konfliktów, następuje też budowanie sojuszy. Raz z tym, raz z tamtym. Jeśli z kimś nie można się dogadać, dobrze jest spróbować z kimś innym. Zazwyczaj znajdzie się jakieś wsparcie, czasem nawet na dłużej. Ale jeśli nikt nie chce z tobą wejść w koalicję, to znak, by trochę się nad sobą zastanowić.

Pamiętam, że w młodości bardzo zazdrościłam znajomym, którzy mieli dużo rodzeństwa. Zawsze wydawało mi się, że u nich w domu jest więcej życia, że po prostu coś się dzieje. A dzieci z takich rodzin miały bardziej wyraziste charaktery. I większe imprezy z okazji wszelakich. Potem, jak zaczęli wchodzić w dorosłość, było im też jakby łatwiej. Nie musieli wszystkiego wymyślać jeśli chodzi o opiekę nad dziećmi. Mieli już gdzieś głęboko zakodowane, co robić w danej sytuacji. Ja sama musiałam się uczyć od początku, jak działa małe dziecko, jak do niego podejść, czego potrzebuje i w jaki sposób mam z nim rozmawiać. Oni to wszystko mieli w pakiecie. Że już nie wspomnę o organizacji domu dla dużej rodziny…

Życie z rodzeństwem jest trudnym zadaniem. Ale jak każdy trud i ten przynosi dobre owoce. W dorosłym życiu nie ma lepszego towarzystwa niż własna siostra. Jej nie trzeba wszystkiego tłumaczyć od zarania dziejów. Wystarczy rzucić jakieś dwa słowa, które rozumiemy tylko my – i już wiadomo, że się dogadałyśmy. Teraz już nawet nie musimy wchodzić w konflikty (od czego mamy mężów i dzieci…). Teraz możemy spijać ten miód, patrząc jak nasza liczna dziatwa buduje swoje skomplikowane relacje między sobą.

Bo kuzynostwo też jest ważne. Trochę inaczej, ale jednak. Ważne jest, by spotkać się czasem i poczuć, że jest się wśród swoich. Że ta wspólna babcia nadała nam wszystkim jakiś rys charakteru, że mamy wspomnienia z jednego drzewa, na które razem się wspinaliśmy.

Usłyszałam kiedyś, że najlepszym spadkiem, jaki możemy zostawić naszym dzieciom jest rodzeństwo. Nasze więc będą bogate. I tego się trzymamy.

Autorka jest mamą pięciorga dzieci, tłumaczką języka angielskiego. Prowadzi bloga panilyzeczka.manifo.com. Jest również współautorką książki Gdy świat jest domem – blog Sosenki. Gdy dom jest światem – blog Pani Łyżeczki, a także laureatką konkursów literackich.

Zdjęcie ilustracyjne/Pexels.com