Podaj dalej w reżyserii Mimi Leder to film nieco nierealny, a jednocześnie bardzo bliski każdemu człowiekowi. Wprowadza w nasze życie, choć na chwilę, nadzieję na utopijne społeczeństwo, po czym brutalnie sprowadza nas do rzeczywistości, jednakże już nie tych samych, a zmienionych. Film zaszczepia w nas nadzieję i otwiera na dobro, a także uczy nas uważności w codzienności.

Rozpoczynamy naszą niesamowitą przygodę wraz z dziennikarzem, któremu psuje się samochód. Nieznajomy mężczyzna wręcza mu kluczyki do nowego jaguara, z wyjaśnieniem idei przekazania dobra trzem kolejnym osobom. Ta pierwsza scena kieruje widza do dwóch fundamentalnych postaw. Człowieka darującego, szczerego, bezinteresownego i pomocnego, który przekazuje dar w pełnej wolności i radości oraz obdarowanego, zdziwionego, wątpiącego, negującego, aż wreszcie przyjmującego z wdzięcznością. Ciekawość reportera sprawia, że zaczyna on poszukiwania źródła owego zadania, by podać dobro dalej. Zasady są proste: pomagamy komuś, kto tego naprawdę potrzebuje, kto nie może zrobić tego sam, aż wreszcie kto podejmie się przekazania dobra kolejnym trzem osobom. Tak, wraz z mężczyzną poznajemy niezwykłe osoby i kawałki ich historii. Wraz z każdą kolejną postacią uświadamiamy sobie, że naprawdę moglibyśmy takie wyzwanie wprowadzić w naszym społeczeństwie!

Losy dziennikarza przeplatają się w filmie z innymi scenami, przez co film jest anachroniczny, co jest wyzwaniem dla widza. W drugim wątku poznajemy nauczyciela, skrupulatnego, poukładanego mężczyznę z pasją do swego zawodu, który każdego roku daje zadanie nastolatkom: Rozejrzyjcie się wokół siebie i spróbujcie naprawić coś, co się Wam nie podoba. Zadanie to zostaje rzucone w pustkę, a bohater nie oczekuje, że ktoś na to zaproszenie odpowie. Taka wolność sprawia, że Trevor, uczeń siódmej klasy, postanawia wprowadzić zadanie w życie. Współczesne kierunki edukacyjne, które zakładają uważność, z całą pewnością przyklasną temu pomysłowi oraz poprą postawę nienarzucającego się nauczyciela.

Kolejnym wątkiem jest wątek wspomnianego Trevora i jego relacja z matką, ojcem i rówieśnikami. Dwunastoletni chłopiec mieszka wraz z matką w robotniczej dzielnicy. Ojciec odszedł, ale pojawia się w filmie, dzięki czemu możemy zobaczyć, że nie łączy ich ze sobą żadna relacja. Matka pracuje na dwa etaty i ma problemy z alkoholem. Ten brutalny świat wymaga naprawy. Chłopiec w pierwszej kolejności postanawia pomóc narkomanowi, osobie ewidentnie zmarginalizowanej i nieszczęśliwej. Widz powinien zwrócić uwagę na sposób, w jaki chłopiec niesie swój dar, jest to ważna lekcja dla każdego człowieka. Drugą osobą jest matka, która zasługuje na związek z porządnym mężczyzną. Według chłopca rozwiąże to jej problemy finansowe, alkoholowe i wreszcie uczuciowe, dając miłość, spokój i bezpieczeństwo w życiu. W tych scenach pięknie ukazuje się bezinteresowność nastolatka, który nie szuka ojca dla siebie, ale pragnie szczęścia matki. Trzecią osobą, której Trevor chce pomóc, jest jego przyjaciel bity w szkole… Film pokazuje, że każdy, nawet dziecko, może być uczciwy i życzliwy.

Na koniec otrzymujemy ładną klamrę, która spaja każdy z przedstawionych wątków. Dziennikarz odnajduje chłopca, sprawcę całego dzieła i przeprowadza z nim wywiad. Podczas jego trwania możemy dostrzec niezwykłą charyzmę i osobowość bohatera. Niezachwiana wiara w projekt sprawia, że widz wierzy, że da się uczynić świat lepszym miejscem. Zakończenie, choć trudne do przyjęcia, uwydatnia jeszcze bardziej motywację nastolatka. Należy jednak dodać komentarz, że każda pomoc ma swoje granice i nie należy narażać swojego życia w myśl udzielania pierwszej pomocy: Twoje bezpieczeństwo najpierw. Wykreowana postać z pewnością jest świetnym przykładem lidera, z którego można czerpać przykład.

Współczesna tematyka: alkoholizm, bieda, narkotyki, przemoc szkolna, poruszy każdego odbiorcę. Dużym walorem filmu jest gwiazdorska obsada i świetna muzyka. Wiele scen zastanawia i skłania do indywidualnej refleksji oraz społecznego dialogu.