Kiedy film trafił do polskich kin, pomyślałem, że to kolejna banalna historyjka, jakich już wiele zostało wyprodukowanych. Widząc na plakacie rozpromienioną Julię Roberts i Owena Wilsona, których gaże pewnie stanowiły połowę budżetu filmu, nie spodziewałem się pogłębionej, wielowymiarowej opowieści, ale taka obsada już na starcie zapewnia przynajmniej milionową widownię. Zaintrygował mnie dzieciak w stroju astronauty. Pierwszą myślą było, że pewnie chodzi do szkoły Montessori. Drugą, że rodzice zgłosili syna do programu lotów kosmicznych i teraz zmuszają go do intensywnych treningów. O co więc tu chodzi? Na szczęście zwiastun rozwiał wszelkie moje wątpliwości, choć film obejrzałem dopiero na jednej z platform streamingowych.

Jest to historia 10-letniego chłopca o imieniu Auggie, który od urodzenia większość czasu spędził w szpitalach, urodził się bowiem z rzadką chorobą genetyczną, która zdarza się raz na kilkadziesiąt tysięcy urodzeń. Prowadzi ona do wielu deformacji w obrębie twarzy i głowy. Chłopak przeszedł już ponad dwadzieścia operacji i zabiegów. Choroba ta nie ma jednak wpływu na rozwój umysłowy dziecka, tak więc pomimo zdeformowanej twarzy Auggie jest całkiem normalnym chłopcem, choć on i jego rodzice zdają sobie dobrze sprawę, że nigdy nie będzie wyglądał tak samo jak jego rówieśnicy. To dlatego Auggie skrywa liczne blizny pod hełmem astronauty. Pasjonuje go nauka i marzy o ucieczce w kosmos, aby nie być narażonym na wszelkie kąśliwe uwagi. I tak, po kilku latach domowego nauczania, rodzice postanawiają wysłać syna do normalnej szkoły, gdzie będzie miał kontakt z innymi uczniami. Na początku trudno mu się odnaleźć w nowym środowisku, bo jak wiadomo, dzieci mówią wprost, co myślą i raczej nie są dyplomatami, tak więc często sprawiają przykrość Auggiemu. Jego postać stworzył znakomity aktor Jacob Tremblay, który potrafi rozbawić swoim poczuciem humoru i dystansem do samego siebie, ale też umie wzruszyć, kiedy cierpi z powodu odrzucenia. Z czasem Auggie poznaje prawdziwych przyjaciół, którzy dają mu poczucie, że jest mile widziany.

Pierwowzorem do ekranizacji była powieść Wonder amerykańskiej pisarki i graficzki Raquell J. Palacio. Książka przez ponad 140 tygodni utrzymywała się na liście bestsellerów „New York Timesa”, a jej światowa sprzedaż przekroczyła 5 milionów egzemplarzy. W Polsce film obejrzało w kinach 1,4 miliona widzów. Inspirację do napisania książki autorka znalazła po zabraniu syna na lody, gdzie zobaczyła dziecko z zespołem Treachera Collinsa. Jej syn płakał na widok tego chłopca. Podobna scena została wykorzystana zresztą w filmie.

Reżyser Stephen Chbosky zastosował ciekawy zabieg, jakim jest opowiedzenie tej historii nie tylko z perspektywy głównego bohatera, ale także innych osób z jego najbliższego otoczenia. Zwłaszcza świetną kreację stworzyła Izabela Vidovic, która gra Vię – starszą siostrę Auggiego. Dziewczyna cierpi, ponieważ jej rodzice skupiają się całkowicie na Auggim, i choć ma pełne zrozumienie dla całej sytuacji i stara się nie okazywać własnych uczuć, to jednak doświadcza skrajnych emocji od troski o brata po złość, że rodzice nie angażują się w jej życie. W pewnym momencie Via pokazuje swój ból w sposób bardzo demonstracyjny. Jest to bardzo dobrze narysowana pełna głębi postać, która potrafi wywołać ogromne wzruszenie, bo paradoksalnie, choć jest normalnym dzieckiem, czuje się wykluczona. Tradycyjnie wspaniała Julia Roberts i Owen Wilson, do którego poczucia humoru zdążyliśmy się już przyzwyczaić. Siła tego filmu w ogóle tkwi w znakomitym aktorstwie. Utożsamiamy się z tymi postaciami, a sieć relacji pomiędzy nimi tworzy spójną, konsekwentnie prowadzoną narrację. Film w bardzo przystępny sposób podejmuje ważne tematy – od samotności, przemocy psychicznej, odrzucenia przez społeczność, po wagę i znaczenie prawdziwej przyjaźni. Jest wprawdzie trochę stereotypów i uproszczeń, ale pod grubą warstwą banałów znajdziemy wielkie bogactwo pięknych emocji, które dostarczą nam pozytywnej energii do życia.