Choć to wydaje się błahe, niezwykłą siłę rażenia w związku dwojga ludzi ma uważność na drugiego człowieka, na jego aktualne potrzeby, emocje, uczucia. Po wielu wspólnych latach na ogół nie chwalimy i nie doceniamy się nawzajem, sądząc że nie ma już takiej potrzeby, wychodząc z założenia, że skoro raz powiedziało się, że się kocha, to powinno to wystarczyć na całe życie. Tymczasem zauważenie wysiłku drugiej osoby daje jej poczucie, że nie jest dla nas przezroczysta i nijaka. Uważność daje nam poczucie, że nadal jesteśmy atrakcyjni dla drugiej osoby, że nasz świat jest dla niej ważny i interesujący, a w trudnych chwilach jesteśmy dla siebie wsparciem i pomocą.

Ważne jest, aby dostrzegać troskę bliskich i swoją własną, doceniać, wyrażać uznanie i być wdzięcznym, ponieważ to wszystko wzmacnia więzi, wyzwala poczucie szczęścia  i spełnienia. Życzliwe słowo, uśmiech, przytulenie i pełen miłości gest po trudnym dniu są ukojeniem. I nie chodzi o wielkie czyny. Niejednokrotnie zwykłe zrobienie herbaty, przykrycie kocem w chłodny wieczór mówi więcej niż tysiąc słów.

Troska o drugą osobę i żywe zainteresowanie jej dniem, sytuacją w pracy czy stanem emocjonalnym jest konkretnym przekazem: kocham cię i jesteś dla mnie ważna/ważny.  Uważność, wrażliwość i życzliwość są wyrazem naszej miłości, troski i cierpliwości, ale też uczą nas doceniać i dziękować za to, co mamy. Przyzwyczajeni do tego, co jest, czasami zapominamy, że nic nie jest nam dane raz na zawsze. Dlatego warto pamiętać, żeby sprawiać drobne niespodzianki i przyjemności nie tylko dzieciom, ale również współmałżonkowi. I nie chodzi tu ani o brylanty, ani o drogie samochody, ale o tak prozaiczne rzeczy, jak ulubione ciasto, kwiaty bez okazji, spacer w ulubione miejsce czy wspólna kawa na tarasie. Bez pośpiechu, nerwów i natłoku spraw, ale z bliskością, zainteresowaniem, czułością.

Oczywiście, nie zawsze jesteśmy w stanie zatroszczyć się o to wszystko, bo w natłoku obowiązków zapominamy, nie mamy siły i ochoty na kolejne działanie (i mamy do tego prawo), ale warto mieć to na uwadze i w miarę możliwości jak najczęściej sobie o tym przypominać. Doceniając najbliższą nam osobę i okazując jej uczucia, dajemy przykład dzieciom, które uczą się nie poprzez słowa, jakie wypowiadamy, ale obserwując czyny.  Czy tego chcemy czy nie jesteśmy wzorem kobiecości i męskości dla naszych dzieci, dajemy im pierwszą lekcję z tworzenia prawidłowych relacji i więzi, warto więc, aby była to lekcja dająca nie tylko pozytywne rezultaty ale też miłe wspomnienia.

Autorka jest pedagogiem resocjalizacyjnym oraz opiekuńczo-wychowawczym, bajkoterapeutką, muzykoterapeutką, trenerką umiejętności społecznych. Zajmuje się również tematyką autoagresji i samobójstw wśród dzieci i młodzieży, a także profilaktyką zachowań autodestrukcyjnych oraz szkoleniem dorosłych w tym zakresie.

Zdjęcie ilustracyjne/Pixabay.com